DONKİŞOT’UN AKŞAMI

Dulcinea seni en çok andığım Bu garip bu bilinmez akşamlardır Büyülü kırık dökük hanları

Kral saraylarına dönüştüren Anlaşılmaz gizidir akşamların Zor zamanlarımda düşlediğim Sen bütün sezgilerimde varsın

Olsaydın belki yarım kalırdım Bir uzak köyde un eleyen süt sağan Bilinmez biri olman Kesinlikle kanıtlamaz yokluğunu Sen dünyaya her dokunmamda Gün gibi yeniden başlayansın

Olmazlıkta kurar insan sevincini Tutku her şeyi yeniler Yüreklilik bir çeşit yalnızlıktır

O aptal yeldeğirmenlerine gelince Sen onları benden iyi tanırsın Aldı mı yere vurur adamı Kaldı ki sen onlardan da kahramansın

Aşılmazlığınla aydınlat yolumu Dulcinea doğallığım sevincim anayurdum Dünya gün gelip anlayacak Sende gerçek büyüklüğe kavuştuğumu